Zomaar, omdat ik van je hou!

Zomaar barst ze in lachen uit en omhelst een wildvreemde vrouw die haar verbaasd aankijkt. ‘Zomaar, omdat ik van je hou!’ schatert ze als de vrouw haar lippen tot het woord ‘waarom?‘ vormt. ‘Gewoon omdat jij mijn zus bent’. ‘Hoe…?’ wil de vreemde vrouw vervolgen, maar de lachende vrouw huppelt al weer verder het leven in als een dartelende vlinder.

Ze steekt de straat over en ziet een oude vrouw met een rollator onzeker naar het voorbij razende verkeer kijken. Lachend steekt ze haar hand vooruit naar een naderende auto en de andere hand steekt ze door het brozen gebogen arm van de oude vrouw. Samen schuifelen ze naar de overkant en de lachende vrouw kust de oude vrouw op haar voorhoofd. De oude vrouw heft haar gerimpelde gezicht op en vraagt; ‘Waarom doet u dat?’ Waarop de lachende vrouw zegt; ‘Zomaar, omdat ik van u hou!’ De oude vrouw kijkt bedenkelijk en zegt;’ Maar u kent mij helemaal niet! Dat is niet waar’, lacht de lachende vrouw, ‘wij zijn leven dat nimmer afgescheiden was!’ en ze zwiert een cirkel om een lantaarnpaal als de zweefmolen waar ze zo van hield uit haar jeugd. De oude vrouw schenkt haar meewarige glimlach en de lachende vrouw neemt de glimlach mee als haar geschenk.

De lachende vrouw kijkt omhoog waar machtige wolken luchtkastelen bouwen. Ze luistert naar het opgewonden gekwetter van de vogels die haar de laatste roddels vertellen, ze laat zich strelen door de wind als een vurige minnaar en innig omhelzen door de stevige takken van een oude beuk als een wijze vader. De zon breekt door en regen valt met regenbogen uit de hemel als ik zomaar dit onnozele verhaaltje aan het verzinnen ben.

Zomaar omdat ik daar zin in heb. Zomaar lijkt het me zo leuk als dit een werkelijkheid was waarin we elkaar zomaar vertelde dat we van elkaar hielden. Zomaar zonder enige schroom. Zomaar tegen een wildvreemde in de gierende oostenwind met klapperende tanden van de kou. Zomaar tegen de buschauffeur in een overvolle tram. Zomaar tegen de vrouw achter de toonbank van de bakkerij. Zomaar tegen mijn spiegelbeeld iedere ochtend als ik weer opsta.

Zo en maar zijn woorden van uitstel en angst. Ik zal je zo vertellen dat ik van je hou, maar eigenlijk durf ik het niet. Maar wat voor vreselijks kan mij nu overkomen als ik een wildvreemde vertel dat ik van hem of haar hou. ‘Dat het niet zo gepast is? Dat ik zo wel erg vrijpostig ben. Dat ik maar loop te dromen en dat de wereld nou eenmaal niet zo is.’ Wiens wereld eigenlijk en is die wereld dan wel mijn wereld? Want de wereld die ik zie is liefdevol en gevuld met vreugde. Die wereld bied ruimte voor echtheid om te uiten wat ik voel in het moment. Die wereld troost elkaar en reikt elkaar een hand, zonder betweterig te zijn. In deze wereld worden mensen gezien in al hun kracht, schoonheid en potentie, ongeacht de rol die ze spelen. Wie ze zijn wordt niet afgemeten aan enig maatschappelijk succes. In mijn wereld doen mensen niet hun best om verlichting te zoeken en zijn ze gewoon blij hoe ze zijn. Ze delen vanuit hun ervaringen om elkaar te inspireren zonder elkaar te overtuigen van enig gelijk. De ervaring is de waarheid van het moment en word geleefd in liefde.

Ik zucht tevreden dromend en sta op. Ik voel in iedere cel dat ik liefdevolle ervaring ben. Ik voel dat jij liefdevolle ervaring bent. Ik zie ons samen dolen door een landschap van doorleefde illusies en gecreëerde werkelijkheden. Jij en ik, in vrede, oorlog, weelde, armoede, scheiding en relatie. Soms in blakende gezondheid, soms onze ziekmakende gedachtes eruit kotsend hangend boven een pot. Soms sterft een van ons ergens ter wereld om weer op een andere plek opnieuw geboren te worden en ik voel diepe intense liefde voor de geboden ervaring. Ik omhels de door mij soms zo vervloekte spiegels, die mij tot diepe inzichten brachten. Ik bedank de momenten waarop ik het leven als zo zwaar ervaarde dat het leek op doodgaan om weer opnieuw geboren te worden als een lotus uit de modder. Ik gun mijzelf nu een nieuwe ervaring en sta in gedachten recht voor jou. Onze zielen ontmoeten elkaar in de diepe spiegels van onze ogen. Ik reik mijn hand en jij pakt de mijne. Mijn lach, ontwaakt jouw lach en dan vertel ik je dat ik van je hou zoals ik van mijzelf hou, gewoon zoals we zijn. Ik doe het nu en niet zo, zonder maar en met vertrouwen, omdat jij en ik het waard zijn.

Een heel gelukkig en liefdevol 2008 van

Nicole Recourt