Schuchter en bedeesd kwam hij de ruimte binnen van de gezamenlijke huiskamer. Het was er muis stil, soms hoorde je hier en daar het gerinkel van een koffiekopje in een bibberende hand. Zijn blauwe, met make-up geaccentueerde ogen, dwaalde met zachte blik naar zijn hand. Hierin hield hij een stalen draad met onder aan de draad een zwabberachtig hondje, gemaakt van een dweil en een rode neus. Het hondje was bij binnenkomst verstrikt geraakt in het vliegengordijn, welke een afscheiding maakte van de kamer naar de gang. De clown raakte in paniek, probeerde uit alle macht zijn hondje te bevrijden en trok ondertussen het halve gordijn naar beneden. ‘Benno…. Benno, rustig maar’; sprak hij zichzelf geruststellend toe, terwijl hij tegen de hond sprak. Benno, ontwarde zichzelf door de handen van de clown en werd liefdevol opgetild en vervolgens op tafel gezet.
Er ontstond gemurmel in de huiskamer. Een aantal mensen van het groepje demente ouderen had het tafereel vol verwondering gade geslagen. Een man slaakte luide rochelachtige klanken en de clown beantwoorde deze met natuurlijke vanzelfsprekendheid op de zelfde manier. Een andere dame begon te giechelen, terwijl haar buurvrouw verlegen haar hoofd boog. De clown keek langzaam en onderzoekend rond, alsof hij nu pas besefte waar hij zich bevond. Zijn rode neus, stak parmantig naar voren en zijn wenkbrauwen toonde een lichte frons. Hij glimlachte verbaasd naar de aanwezige mensen en met een zwierige zwaai haalde hij zijn hoed van zijn hoofd bij wijze van groet. Een voor een scande zijn ondeugende ogen de ogen van de oudjes. Sommige keken stug voor zich uit, geheel naar binnen gekeerd in hun eigen wereld van toen. Andere hielden hele gesprekken met zichzelf en een enkeling keek met pret oogjes terug. De sfeer was als een pasgeboren kind, die voor het eerst haar ogen openslaat en onderzoekend alle bewegingen volgt.
De clown met zijn grijze slobber pak, een Marokkaans petje onder zijn opa hoed, compleet met knalroze bloem, werd aangetrokken door een lief rond dametje, die met stijf in elkaar gevouwen handjes zat te glimmen. Hij boog zich voorover naar haar en keek beurtelings van haar handen, naar haar gezicht. Zij keek met hem mee en iedere keer als zijn ogen de hare ontmoette, ontbloeide ze een brede lach in serene stilte. Haar huid glom, net als haar onschuldige ogen. Hele column lezen? even een mailtje naar elfentuin@gmail.com
woensdag 25 april 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Een andere samenleving!door nicole Recourt
Heb jij ook het verlangen bij te dragen aan een nieuwe samenleving?
Zou het niet leuk zijn als jij ook mensen bij elkaar zou brengen, die een initiatief, een idee, of al op een concrete wijze werken die aansluit bij een nieuwe samenleving.
Een samenleving waarin we verantwoording voor onszelf en elkaar dragen. Een samenleving waar gezonde onbespoten voeding vanzelfsprekend wordt, waar de kinderen weer kind mogen zijn, waar mensen elkaar erkennen, waar het besef doordrongen is dat vriendelijkheid jezelf en de ander een goed gevoel geeft.Een samenleving waarin we creeren vanuit overvloed en vertrouwen, inplaats van winstbejag, geen gezweef, maar praktisch handelen.
Wat ik om mij heen zie, zijn altijd fragmenten van de circel, maar nooit een holistische kijk die een hele nieuwe circel vormt..... Wil je meer van deze oproep lezen of het artikel wat ik erover geschreven heb? Mail me dan
elfentuin@gmail.com
Eigenwijsheid door Nicole Recourt
Ik las een stukje van Osho over slimme en domme mensen die de tempel in stand houden. De slimme mensen waren de priesters die een onbegrijpelijke taal spraken die de mensen naar de tempel lokte en de domme mensen de gene die de priester volgde de tempel in om met open mond en een serieus gezicht naar zijn woorden te luisteren. De mensen keken op tegen de priester, want hij sprak de taal van God en daar moest je heel geleerd voor zijn. Eigenlijk verhief de priester zich op een troon en maakte de domme mensen zich ondergeschikt aan hem, probeerde te begrijpen wat de priester hun vertelde, omdat ze net als iedereen worstelde met hun gevoel van afgescheidenheid. De rol van de priester is zo overtuigend neergezet en word in stand gehouden door de mensen die het mogelijk maken dat de priester op zijn troon blijft zitten..... Wil je de hele column lezen, mail me dan elfentuin@gmail.com
Ode aan de spiegel van de maatschappij door Nicole Recourt
Je doorgroefde gelaat, vaak ongeschoren.
Diep droeve blik zonder expressie.
Wat bracht jou tot je diepste dalen?
Waar het recht van het sterkste geldt.
Slapend onder een kartonnen deken.
Je poriën zijn zwart.
Nicotine kleeft als een bruid aan je wijsvinger.
Bedachtzaam krab je door je haar
Rouwranden onder lange nagels.
Voor je staat de stille getuige van blik en glas.
Naast al je bezittingen gehuld in plastic.
Waar je jezelf mee overeind houdt.
Waar je bestaan om draait.
Door iedereen uitgekotst.
Weet je niet meer wat je 5 minuten geleden deed.
Degene die zich om jou bekommert geeft je koffie met broodjes.
Dat is je enige structuur in je vrije bestaan.
Hoe vrij ben je als je niet zonder alcohol en drugs kan bestaan?
Hoe ziet je wereld er dan uit?
Hele column lezen? Mail me dan elfentuin@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten